Naturalny słowiański napój dla zdrowia. Redukuje stres, poprawia trawienie i wzmacnia organizm

Pierwsze udokumentowane wzmianki o suricy, znanej również jako suryca lub syryca, pochodzą z XIX-wiecznych notatek etnograficznych, jednak jej historia sięga znacznie dalej. Według badaczy kultury ludowej napój ten był obecny w życiu codziennym i obrzędowym już we wczesnym średniowieczu, kiedy Słowianie opanowali sztukę fermentacji jako metodę konserwacji darów natury. Suricę przygotowywano z lokalnych składników: wody, miodu, ziół i sezonowych owoców. Serwowano ją podczas przesilenia letniego, wesel czy rytuałów przejścia, takich jak postrzyżyny, a niektóre źródła przypisują jej również rolę w rytuałach dziękczynnych za urodzaj.

Współczesne próby odtworzenia suricy pokazują, że jej barwa zależy od użytych dodatków - może mieć odcień słomkowy, różowy lub głęboko bursztynowy, szczególnie jeśli do nastawu trafią jagody, maliny czy owoce dzikiej róży. W smaku napój łączy delikatną słodycz naturalnego miodu z kwaskowatością typową dla produktów fermentowanych, przypominając nieco słowiańską wersję lemoniady lub rozwodnionego kwasu chlebowego. Skład mikrobiologiczny suricy jest bogaty w dzikie szczepy bakterii kwasu mlekowego z rodzaju Lactobacillus oraz naturalne drożdże, takie jak Pichia, co przekłada się na właściwości wspierające trawienie, odporność i mikroflorę jelitową. Dodatki takie jak lawenda, melisa czy czarna porzeczka nie tylko poprawiają smak, ale dostarczają też flawonoidów i olejków eterycznych, które działają uspokajająco i wzmacniają układ odpornościowy.

Przeczytaj też: Owoc z wielką mocą, rzadko jemy na surowo. Wspomaga serce i oczy, reguluje cukier

Proces przygotowania suricy rozpoczyna się od doboru odpowiednich składników, kluczowe znaczenie ma tu jakość i świeżość roślin. Do szklanego, dużego słoja trafiają niepryskane liście, kwiaty i owoce, które powinny wypełniać około jednej trzeciej jego objętości. W osobnym naczyniu przygotowuje się roztwór z około 150 gramów płynnego miodu i czterech litrów przegotowanej, przestudzonej wody, który następnie wlewa się do środka, dokładnie zakrywając zioła. Pojemnik przykrywa się bawełnianą gazą lub lnianą ściereczką i zabezpiecza gumką recepturką. Tak przygotowaną mieszankę umieszczamy w ciepłym miejscu - zazwyczaj na nasłonecznionym parapecie.

Po dwóch lub trzech dniach suricę przecedza się przez gazę i przelewa do szczelnych szklanych butelek. Wstępnie sfermentowany napój przechowuje się następnie w lodówce, gdzie dojrzewa jeszcze przez 24 godziny i stabilizuje swoje pH w granicach 3,4. W tym stanie surica pozostaje świeża przez pięć do sześciu dni, choć dalsze przechowywanie zwiększa jej kwasowość i niemal całkowicie eliminuje pozostałości cukrów prostych.

Przeczytaj też: Sycąca przekąska, która smakuje jak toffi. Owoc w sam raz dla seniorów, pomaga na bóle reumatyczne

Bazowa receptura daje przestrzeń do modyfikacji, a kompozycje liści, kwiatów i owoców pozwalają uzyskać zróżnicowany profil napoju. Liście malin i czarnej porzeczki nadają napojowi głębszego, herbacianego charakteru, podczas gdy kwiaty lipy wspierają działanie rozgrzewające. Latem warto dodać garść borówek lub jagód, które dostarczają cennych antocyjanów wspierających pracę układu krążenia, a lawenda, melisa i chmiel działają wyciszająco. Osoby dbające o metabolizm mogą sięgnąć po niewielką ilość suszonego rozmarynu, bogatego w kwas karnozowy, który wykazuje właściwości przeciwzapalne.

Pamiętajmy przy tym, że nie wszystkie dodatki nadają się do fermentowanych napojów. Niektóre z nich mogą zaburzyć równowagę smakową i utrudnić cały proces. Piołun, tymianek w dużej ilości, ostra papryka czy gorczyca zdominują delikatny, kwiatowy profil suricy, a owoce o wysokiej zawartości wody, takie jak arbuz czy banan, rozcieńczą strukturę i mogą prowadzić do niekontrolowanego pienienia się napoju.

Źródło: terazgotuje.pl